Καμιά φορά..

Καμμιά φορά θα ήθελα η ζωή μου να είναι ένα παραμύθι..

Ενα παραμύθι σαν κι'αυτά που γράφει ο Τριβιζάς.
Να ζώ στην Πολιτεία Με Όλα Τα Χρώματα Εκτός Απο Το Ροζ ή στο Νησί των Πυροτεχνημάτων.

Να ταξιδεύω κι εγώ στην άκρη του κόσμου μαζί με τον Αλέξη Πτωτιστή και να προσπαθώ να βρώ το χαμένο όγδοο χρώμα του ουράνιου τόξου..

Καμιά φορά θα ήθελα να ήταν αλήθεια πως υπάρχει το ηλεκτρικό ρουφοσκόπιο (ξέρετε αυτό το τηλεσκόπιο σε συνδυασμό με ηλεκτρική σκούπα που ρουφάει τα αστέρια και τα κάνει γιρλάντες) για να στολίσω όλο τον κόσμο με αστερογιρλάντες και η χαμαιλεοντική μπογιά που αν βάψεις το δωμάτιο σου μ'αυτή αλλάζει κάθε μέρα χρώμα ανάλογα με το όνειρο που έβλεπες. Και έτσι να έχω κάθε βράδυ χαρούμενα όνειρα, και το δωμάτιό μου να είναι μπλέ με άσπρες ρίγες ή ρόζ με κόκκινες καρδούλες.

Καμιά φορά θα ήθελα να ήταν αλήθεια πως υπάρχει ο αναδρομικός καθρέφτης που σε κάνει όπως ήσουν πριν απο 10 χρόνια ..




Καμιά φορά θα ήθελα να γράψω για όλες αυτές τις εικόνες που πλημμυρίζουν το μυαλό μου, για όλα τα λόγια που έχω κρατήσει σε μια γωνίτσα, για το κουτί μου με τα αναμνηστικά που το ανοίγω σχεδόν κάθε φορά που είμαι στενοχωρημένη μα δεν μπορώ..

Κάθε μου σκέψη..

Κάθε μου σκέψη

κάθε ανάσα φωτιά

φοράει τη δική σου ματιά

είσαι κάθε μου σκέψη

κάθε ταξίδι κρυφό..*

(*τραγουδάκι των c - real που πολύ μ'αρέσει)

HAPPY BIRTHDAY TO...ME

Περάστε να φάτε γλυκάκι..
Μη ρωτάτε τα πόσα κλείνω ! Το κεράκι ειναι βαλμένο ένα μόνο για πρακτικούς λόγους (δηλαδή για να μην πάρει φωτιά η τούρτα...

Σε 2 μέρες έχω γενέθλια…

Στην ζωή μου ελάχιστες φορές, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, μου έκαναν ή έκανα πάρτι για τα γενέθλιά μου.Συνήθως πάντως δεν τα γιορτάζαμε και φανατικά.Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με την γιαγιά, τον παππού, την προγιαγιά, τον θείο (σύζυγο της αδελφής της προγιαγιάς) και την μητέρα μου (συνήθως άφαντη). Όπως καταλαβαίνετε, λοιπόν, κανείς δεν είχε και τρελά κέφια να ασχοληθεί μαζί μου. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι μεγάλωσα χωρίς αγάπη. Αυτό και μεγάλη κουβέντα είναι και δεν μπορώ να το πω για τους ανθρώπους που με μεγάλωσαν. Απλά μεγάλωσα σαν «μεγάλη» και όχι σαν παιδί. Μια μεγάλη με πολλά πολλά παιχνίδια, με ατελείωτη σειρά από Βibi- bo και Barbie αλλά με κανέναν να παίξει, να μιλήσει, να μαλώσει, να γελάσει..Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε μια όμορφη μονοκατοικία κάπου στην Αθήνα με τεράστιο κήπο μπροστά, στο πλάι και πίσω. Μπροστά είχε δυο παρτέρια με κρίνους και δεξιά σε μια γωνιά μια κίτρινη μεγάλη τριανταφυλλιά. Στον πλαινό κήπο είχε τριανταφυλλιές ροζ και κόκκινες που μύριζαν υπέροχα, μετά ο κήπος συνέχιζε με μια τεράστια λεμονιά και έφτανε πίσω. Πίσω είχε μια μεγάλη συκιά που σκέπαζε όλο τον κήπο. Κάποια στιγμή, μάλιστα, είχαμε κρεμάσει και μια κούνια εκεί..Όταν ήμουν περίπου 5 άρχισα να βγαίνω στον κήπο μόνη μου, πριν από αυτό δεν θυμάμαι και πολλά. Ο κήπος ήταν το παιχνίδι μου, οι φίλες μου, η συντροφιά μου. Καθόμουν με τις ώρες εκεί. Ονειρευόμουν και τραγουδούσα. Έβγαζα δικά μου τραγούδια. Τραγούδια θυμού και τραγούδια ευτυχίας ανάλογα με την περίσταση. Μετά δανειζόμουν την μουσική από ένα τραγούδι που είχα ακούσει μέσα στο σπίτι και τα τραγουδούσα.. Γύριζα στον κήπο σαν πεταλουδίτσα. Ένα μικρό παιδάκι που έπαιζε μόνο του. Φίλες δεν είχα.. Η συντροφιά μου ήταν τα όνειρά μου… Άγγιζα τα πέταλα από τα τριαντάφυλλα και χόρευα ανάμεσα στις τριανταφυλλιές. Ονειρευόμουν πως θα γίνω τραγουδίστρια και μάλιστα μεγάλη, μετά χορεύτρια, μετά ηθοποιός...

Μετά πήγα σχολείο. Ούτε και εκεί απέκτησα φίλες. Βλέπετε όταν εκείνες έκαναν παραδείγματος χάριν πάρτι εγώ δεν μπορούσα να πάω, όταν εκείνες πήγαιναν στις κούνιες εγώ δεν μπορούσα να πάω. Ποιος θα με πήγαινε ; η γιαγιά, ο παππούς και η μαμά που ήταν οι πιο νέοι (ας πούμε) δούλευαν όλοι. Μέχρι τα 11 μου χρόνια δεν θυμάμαι να είχα πάει στις κούνιες εκτός από μια φορά που θυμάμαι ότι πήγα με τον νονό μου (ο οποίος εξαφανίσθηκε μετά τα 6) όχι ότι το λαχταρούσα όμως.. όταν κάτι δεν το γνωρίζεις δεν σε πειράζει και τόσο πολύ που το ακούς... Άλλωστε όπως σας είπα ονειρευόμουν πολύ.. Έπειθα και εγώ τον εαυτό μου λοιπόν ότι οι κούνιες τελικά δεν ήταν και τόσο ωραίες.. πφφφ, σιγά !

Έτσι άρχισα να διαβάζω. Φανατικά όμως..

ότι έπεφτε στα χέρια μου.

Στις κούνιες πήγα πρώτη φορά στα 11. Έπαιξα με την ψυχή μου, τραγούδησα το «ένα πρωινό η Παναγιά μου» μαζί με τα άλλα κοριτσάκια της ηλικίας μου, έφαγα τα μούτρα μου, ξανασηκώθηκα και συνέχισα με περισσότερη όρεξη και φοβερή ντροπή, γέλασα με τα αστεία των άλλων κοριτσιών και τελικά έκανα φίλες.. Άρχισα να πηγαίνω στα σπίτια των κοριτσιών και έκανα το πρώτο μου πάρτι γενεθλίων.

(Αν θυμάμαι καλά ήταν και το μοναδικό γιατί η γιαγιά έγινε έξαλλη που το σπίτι έγινε … τώρα πώς να το περιγράψω αυτό.. σαν παιδική χαρά..!).

Άρχισα να ονειρεύομαι λιγότερο, να μιλάω περισσότερο, να γελάω περισσότερο και να κλαίω περισσότερο.. Άρχισα να διεκδικώ πράγματα που δικαιωματικά μου άνηκαν, όπως ας πούμε να ντυθώ με αποκριάτικη στολή και να πάω σε πάρτι (όχι δεν έχω εμμονή με τα πάρτι !!) ή να πηγαίνω στην πλατεία. Βέβαια με συνοδεία πάντοτε την προγιαγιά. Βλέπετε ο πατέρας μου είχε την φαεινή ιδέα να στείλει ένα γράμμα στην μητέρα μου στα 7 μου και να της λέει πως θα έρθει από το εξωτερικό και θα με κλέψει.. Ε αυτό το γράμμα εγώ το πλήρωνα 18 χρόνια ! Ούτε στο μπάνιο που λέει ο λόγος δεν μπορούσα να πάω μόνη μου. Ακόμη και στο Λύκειο με συνόδευε η προγιαγιά μέχρι την πόρτα.Τέλος πάντων.. Ξέφυγα από το θέμα. Τα γενέθλια είναι το θέμα μου. (το παθαίνω αυτό πηδάω από το ένα θέμα στο άλλο !)

Τα γενέθλια λοιπόν, ποτέ δεν ήταν μεγάλη γιορτή για μένα. Δεν είμαι συνηθισμένη σε τούρτες, κεράκια και όλα αυτά τα ωραία. Μάλλον αισθάνομαι άσχημα όταν μου φέρνουν τούρτα έκπληξη και κεράκια. Δεν μπορώ να αντιδράσω όπως θέλω. Συνήθως συγκινούμαι απίστευτα, αισθάνομαι τρομερή υποχρέωση και φυσικά ανταποδίδω στο τριπλό.. Παιδικές ανασφάλειες ; Παιδικά «τραύματα» ; Παιδικά απωθημένα ; Ποιος ξέρει…Φέτος, λοιπόν, τα γενέθλιά μου θα ήθελα να μην τα γιορτάσω όπως συνήθως.

Θα ήθελα να μην σβήσω τα κεράκια μιας τούρτας που νιώθω ότι δεν μου ανήκει.

Θα ήθελα να τα ζήσω απλά. Και να μπορέσω να σκεφτώ και να νοσταλγήσω.

Να νοσταλγήσω το σπίτι που μεγάλωσα που πια δεν υπάρχει και που στην θέση του έχει ξεφυτρώσει μια βιοτεχνία, τις τριανταφυλλιές του κήπου που έπαιζα μικρή.Θα ήθελα να κλείσω τα μάτια και να μου έρθει στην μύτη η μυρωδιά από τα «δικά μου» τριαντάφυλλα. Ποτέ κανένα τριαντάφυλλο δεν μύριζε όπως τα «δικά μου».

Θα ήθελα να σκεφτώ αυτά και αυτούς που έφυγαν και δεν θα γυρίσουν πίσω ποτέ. Μόνη μου. Για να έχω εικόνα, μυρωδιά και αφή.

Να μπορέσω για μια φορά να ξαναζήσω σαν ένα όνειρο πράγματα όμορφα, παιδικά μου, γλυκές και πικρές αναμνήσεις.Για να ξανασκεφτώ ποια είμαι, από πού ήρθα και τι έκανα μέχρι τώρα..Για να μπορώ να προχωρώ και παρακάτω. Να σκέφτομαι, να ανασαίνω, να καβαλάω ένα σύννεφο και να τρέχω με μεγάλα γκάζια σε μια ζωή που πάλεψα και κουράστηκα πολύ να την αποκτήσω και ανήκει σε μένα και μόνο σε μένα..

Supergirl

You can tell by the way, she walks that she's my girl
You can tell by the way, she talks that she rules the world.
You can see in her eyes that no one is her chain.
She's my girl, my supergirl.
And then she'd say, it's Ok, I got lost on the way but I'm a supergirl, and supergirls don't cry.
And then she'd say, it's alright, I got home late last night, but I'm a supergirl, and supergirls just fly.
And then she'd say that nothing can go wrong. When you're in love, what can go wrong?
And then she'd laugh the nightime into day pushing her fear further long.
And then she'd say, it's Ok, I got lost on the way but I'm a supergirl, and supergirls don't cry. And then she'd say, it's alright, I got home, late last night but I'm a supergirl, and supergirls just fly.
And then she'd shout down the line tell me she's got no more time 'cause she's a supergirl, and supergirls don't hide.
And then she'd scream in my face, tell me that leave, leave this place 'cause she's a supergirl, and supergirls just fly
Yes, she's a supergirl, a supergirl, she's sewing seeds, she's burning trees She's sewing seeds, she's burning trees, yes, she's a supergirl, a supergirl, a supergirl, my supergirl..

Τhe costume makes the clown..

Aν ισχύει το "the costume makes the clown" καλά θα κάνω να αρχίσω να ντύνομαι πολύχρωμα και να βάλω και μια κόκκινη μύτη..

Kαμιά φορά..

Καμιά φορά η ψυχή φεύγει. Πάει ταξίδια μακρινά. Και γελάει.. γελάει με γέλιο παιδικό κρυστάλλινο..αληθινό. Και γίνεσαι μικρό παιδί ξανά. Σαν τότε.. Η μάνα μου με μεγάλωσε με παραμύθια.. Με έμαθε να διαβάζω πριν ακόμα πάω σχολείο. Διάβασα το πρώτο μου παραμύθι στα 6 μου χρόνια. Από κει και πέρα βουτήχτηκα σε μαγεμένες θάλασσες, ανακάλυψα πολύχρωμα μυστικά, έγινα η πεντάμορφη, με φίλησε ο πρίγκηπας του παραμυθιού, ανακάλυψα το ελιξίριο της μαγεμένης αιώνιας ευτυχισμένης ζωής και έπινα κάθε μέρα από λίγο. Κάθε μέρα ήμουν και διαφορετική πριγκήπισσα. Κάθε μέρα ο ουρανός μου είχε και άλλο παραμύθι. Το χρώμα μου ήταν το γαλάζιο. Σαν τη φούστα της αποκριάτικης στολής μου. Εκείνης με τα κεντημένα διάσπαρτα αστεράκια που την φόραγα σχεδόν όλο τον χρόνο.. Αρνιόμουν με τόσο πείσμα να την βγάλω και τσίριζα κάθε φορά που την ακουμπούσαν.. Μόνη εξαίρεση το καπέλλο. Μεγάλο βελούδινο με αστεράκια κολλημένα πάνω.. Αυτό το φορούσα μόνο τις απόκριες.. όλα είχαν το νόημά τους. Και τα μικρά και τα μεγάλα. Γέμιζε η ψυχή μου με νεράιδες και ξωτικά κι όταν βαριόμουνα έριχνα και μια βόλτα στο μαγεμένο δάσος.. Χανόμουν και ρωτούσα τους κούνελους πληροφορίες, έφτανα σε κήπους παραδεισένιους και έπινα νερό από ποταμάκια με γλυκό νερό.. Ξέχνουσα ποια είμαι.. Τα παραμύθια μου δεν είχαν κακές μάγισσες. Αυτές τις έδιωχνα από την αρχή… ότι κακό και μαύρο το εξαφάνιζα μέχρι να πεις κύμινο !Μετά η φυγή του πατέρα …το σχολείο....οι πρώτοι έλεγχοι. Λόλα, να ένα μήλο. Οι πρώτοι βαθμοί..10 με τόνο. Το χαρτζιλικάκι που γινόταν στα διαλλείματα κουλούρι ή μπομπονέλλα με γεύση φράουλα. Η δασκάλα κακιά μάγισσα, η μόνη που δεν μπόρεσα να διώξω, με το χέρι μόνιμα σηκωμένο πάνω από το κεφάλι μας.. Όνειρα πολλά για το τι θα γινόμαστε όταν μεγαλώναμε.. Αν με ρωτούσε κάποιος τώρα θα του έλεγα «άνθρωπος», άνθρωπος θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω… Ξυλομπογιές σε όλα τα χρώματα.. Χαρτιά γεμάτα ζωγραφιές πεταμένα από δω κι από κει.. Ζωγράφιζα ζωή.. ήλιο κίτρινο. Φεγγάρι με χαμόγελο και μάτια…. μπλέ φωτεινό η θάλασσα και πάντα ένα καραβάκι άσπρο, κίτρινο, κόκκινο, ανάλογα με το χρώμα του και το πανί... να με πάρει μακρυά.. να ρίξει άγκυρα στην παραμυθοχώρα.. Ποθούσα το ανέφικτο από μικρή, ονειρευόμουν και νόμιζα πως άγγιζα την ευτυχία.. Τελικά δεν μεγάλωσα ποτέ..

Περσινό επίσης. Δημοσιευμένο στο άλλο blog που έκλεισε και οι παλιοί φίλοι ξέρουν το λόγο..

Καλησπέρα σας..

Πρωινό όνειρο..

Κάτι τέτοιες μέρες κάθομαι στο γραφείο μου και ονειρευομαι. Σαν να βρίσκομαι αλλού.Έχω βγεί μόλις απο την θάλασσα και κάθομαι στην πετσέτα μου κάτω στην άμμο. Ακούω Juan Jose Mosalini - Volver νομίζω το λένε το τραγούδι. Άνθρωπος των άκρων είμαι.. Καμιά φορά δεν αντέχω τον εαυτό μου. Φοράω τα γυαλια μου και κοιτάω τον ήλιο κατάματα.Είμαι μόνη και το απολαμβάνω. Η μουσική χορεύει στ' αυτιά μου και ο ήλιος μου χαιδεύει το πρόσωπο. Ανάβω τσιγάρο. Παραγγέλνω παγωτό κεράσι (το αγαπημένο μου) και νερό.. πολύ νερό. Κρύο. Βγάζω το μπλόκ απο την τσάντα μου και μια κασετίνα γεμάτη ξυλομπογιές. Αρχίζω να ζωγραφίζω. Τη θάλασσα. Τον ουρανό. Τη ζωή μου. Την κάνω θαλασσιά, ροδί, κόκκινη. Ζωγραφίζω κι ένα καράβι να με πάρει μακριά. όχι μεγάλο..Μαζεύω κοχύλια και τα κολλάω στην ζωγραφιά μου για να είναι πιο αληθινή.Μαζεύω πέτρες να τις πάρω στο γραφείο για να θυμάμαι.. Μαζεύω εικόνες, μυρωδιές να τις βάλω στο κουτάκι μου. Μαζεύω σαν τότε που γεμίζα την τσαντούλα μου κοχύλια, μαγικά κοχύλια και πετρούλες απο την παραλία και τελικά η τσάντα ήταν πιο βαριά απο μένα. Άλλα τα έβαζα στο γραφειο, άλλα τα έκανα σελιδοδείκτες, άλλα κρεμαστά στο λαιμό ή βραχιόλια, άλλα τα έδινα στα παιδάκια για βραβείο αν έκαναν κάτι καλό τον χειμώνα για να θυμούνται πως το καλοκαίρι θα ξανάρθει..Τρώω το παγωτό μου, πίνω ένα μεγάλο μπουκάλι κρύο νερό και ξαναμπαίνω στη θάλασσα.

Καλημέρα σας κι ευχαριστώ για την παρέα στο όνειρο..

Κουράστηκα να πρέπει μεταφράζω αυτά που λέω συνέχεια απο ελληνικά σε ελληνικά λές και μιλάω ξένη γλώσσα..

Κουράστηκα να πρέπει συνέχεια να αποδεικνύω ποιά είμαι και τι μπορώ να κάνω.

Κουράστηκα να πρέπει να φαίνομαι και να μην μπορώ να πάω κάπου να κρυφτώ όπως όταν ήμουν μικρή. Να βάλω το κεφάλι κάτω απο τα σκεπάσματα και να είμαι εκεί που θέλω εγώ.

Δεν θέλω και δεν μπορώ να κρίνω κανέναν και το ίδιο συμβαίνει και αντίστροφα.. δεν μπορεί να κρίνει κανείς.. λείπουν κομμάτια του παζλ και μάλιστα αρκετά..

Αυτη η εποχή είναι η αρχή του κλεισίματος ενός μεγάλου κύκλου της ζωής μου. Ανέκαθεν ήμουν πολύ αισιόδοξος άνθρωπος και πιστεύω ότι θα πάνε καλά τα πράγματα.. Το ελπίζω και άλλωστε έχω μάθει πως όταν έχεις ελπίδα τότε τα πράγματα κατά το μεγαλύτερο τουλάχιστον μέρος τους πηγαίνουν καλά. Έτσι μεγάλωσα.. Whatever..

Θα δείξει..

Αγαπητέ ανώνυμε..

Αγαπητέ ανώνυμε έτσι ακριβώς είναι.. πιο ακριβώς δε γίνεται..

Το ποστάκι αποσύρθηκε και έμεινε στα drafts μαζί με άλλα πολλά.

Δεν είχα πρόθεση να σβήσω το σχόλιο αντιθέτως. Πήγα στο edit και μου το έβγαλε. Κρίμα γιατί ήταν απο αυτά που θα ηθελα να κρατήσω..

Σ'ευχαριστώ.. ειλικρινά..

Άκου

Άκου..Γιατί καμιά φορά η ψυχή μιλάει, μιλάει δυνατά και καθαρά. Και εμείς οφείλουμε να την ακούμε. Να της δίνουμε την πρέπουσα προσοχή. Όχι από φόβο μην μας εγκαταλείψει μα έτσι, για να ξέρουμε. Καμια φορά από απλή περιέργεια, καμιά φορά από ανάγκη. Εγώ την μοναξιά μου την βιώνω. Την ζω μέσα σε κόσμο. Την έχω ανάγκη. Μόνο με την ησυχία ακούω την ψυχή μου.. Μόνο τότε ακούω τι θέλει να μου πει η ψυχή μου και καμιά φορά της απαντώ.. όχι πάντα μα καμιά φορά.. Δεν συμφωνώ πάντα μ’αυτά που λέει μα κι εκείνη δεν συμφωνεί πάντα μ’αυτά που κάνω.. Την καημένη την έχω γεμίσει σημαδάκια.. άθελά μου μα το’κανα.. Καμιά φορά το να είσαι ονειροπόλος αποδεικνύεται μεγάλη ζημιά. Γιατί ? Γιατί εκεί που πιστεύεις σε κάτι, εκεί που προσδοκάς το ρόζ, σου πετάνε ένα γκρί και σου λένε βολέψου !! Και άντε τώρα εσύ να αρχίσεις να το βάφεις ροζ το γκρί.. Αν είσαι βολικός καλά ! Αγοράζεις πινέλα, κουτιά άσπρο και κόκκινο και ξεκινάς.. Πρώτα βάφεις μόνο άσπρο, για να φύγει το σκούρο γκρί. Αφού όλα είναι άσπρα κάνεις την μίξη του κόκκινου και του άσπρου στο κουτί και φτιάχνεις το ροζ που θέλεις και μετά βάφεις εκείνο το άσπρο ροζ.. Αν δεν είσαι βολικός ? Αστο καλύτερα.. Μένεις με το γκρί. Με τον καιρό το γκρί μπαίνει στην ψυχή σου. Σε βάφει ολόκληρο. Και γίνεσαι ένας γκρίζος άνθρωπος..Γκρίζος άνθρωπος σε μια γκρίζα πόλη με γκρίζα ζωή..Αντε το πολύ πολύ να γίνεις λίγο ολιγώτερο γκρίζος μα πάλι γκρί δεν είσαι ? Γι’αυτό οι βολικοί άνθρωποι είναι πάντα πιο κερδισμένοι..Το να κάνεις το γκρί ροζ θέλει δουλειά μα δεν είναι αδύνατον…



Είναι μερικές φορές που όλος ο κόσμος γίνεται ένα πολύχρωμο αερόστατο. Πετάει ψηλά και εγώ το παρατηρώ από κάτω, μετά κατεβαίνει και με παίρνει και μένα μαζί. Είμαι μέσα. Αγγίζω τα χρώματα. Είναι δικό μου, ολότελα δικό μου, αποκλειστικό μου. Να το κοιτάω, να το πιάνω, να το οδηγώ. Αιωρούμαι. Αφήνω τον άνεμο να το οδηγεί το αερόστατό μου όπου θέλει και εκείνος, για να μου κάνει το χατήρι με πηγαίνει μακριά. Πετάμε πάνω από πράσινες κοιλάδες, γαλάζια νερά, πόλεις, δρόμους, χωριά.. βλέπω τον κόσμο από εκεί ψηλά σαν μυρμηγκάκια. Στις θάλασσες χαμηλώνει, δελφίνια κολυμπούν δίπλα μου, ανεβαίνουν στην επιφάνεια σκορπούν άσπρους αφρούς και ξανακατεβαίνουν βαθιά.. Τίποτα δεν έχει σημασία μόνο το ταξίδι.. "


Πάει χρόνος που γράφτηκε..

Απλή ερώτηση..

Πως τις αντιμετωπίζεις αυτές τις μέρες που ξυπνάς και έχεις την εντύπωση ότι οι ώμοι σου είναι τόσο κυρτωμένοι που θα ακουμπήσουν στον πάτωμα ??

όχι δεν το βάζω κάτω ρε γαμώτο μου

ΔΕΝ ΤΟ ΒΑΖΩ !!

Πω πω νεύρα 2 !!!

Σήμερα αισθάνομαι κάτι μεταξύ Ράνιας των S1NGLES (ναι ναι η ξινή..) και Περιστερόπουλου. Ράνια γιατί η προϊσταμένη της δεν εκτιμάει τα προσόντα της, οι φίλοι της τα παίρνουν μαζί της που είναι τόσο ξινή (πραγματική θα την έλεγα εγω), ο γκόμενός της τσατίζεται που δεν ειναι η πρώτη προτεραιότητα στη ζωή της και δεν του αφιερώνει όσο χρόνο θα ήθελε, ο χρόνος της απο 24 ώρες έπρεπε να είναι 48 και πάλι εκκρεμότητες θα είχε και Περιστερόπουλος γιατί είναι τύπος που δεν γουστάρει τα ψεύτικα, έχει @@@@ και δεν τραβάει ζόρι να ρίξει κι ένα μπερντάκι ξύλο σε όποιον νομίζει ότι τον προσβάλει. Έχω την εντύπωση λοιπόν ότι φεύγοντας ως η Ράνια θα έκανε, θα ρίξω κι ένα μπερντάκι ξύλο σε κάποιον εδώ μεσα.. όνομα και μη χωριό.

Είναι απίστευτο πως μερικοί άνθρωποι την βρίσκουν βασανίζοντας άλλους ανθρώπους.. Ρε παιδί μου έχεις προβλήματα ? είσαι αγαμήτου και απάρτου γωνία ? είσαι νευριασμένη ? είσαι απλά τρελλή ? μην ξεσπάς πάνω στους άλλους για να αιστανθείς καλύτερα. Πάρε το κεφάλι σου και κοπάνα το στον πρώτο τοίχο που θα βρεις ! Το αποτέλεσμα θα σε εκπλήξει πίστεψέ με.. το πιθανότερο αποτέλεσμα είναι να έρθει το μυαλό σου στη θέση του - αν υποτεθεί ότι υπάρχει μυαλό αρχικά και θέση..

Αει στο καλό πιά !!!

Αλλάζω.

Αλλάζω. Εγώ λοιπον αλλάζω.. Τελεία και παύλα.

Απο σήμερα. Ναι ναι, Τρίτη και 13.. Τι γιατί και πως ? Έτσι ! Έτσι ξύπνησα.. Ξύπνησα αλλιώς σήμερα. Σαν σκηνή απο ταινία. Ξυπνάει η πρωταγωνίστρια κοιτάει με βλέμμα απλανές (τύπου που βρίσκομαι και τι κάνω) σηκώνεται απο το κρεββάτι βάζει κάτι πρόχειρο και βγαίνει. (Καλά ας μην είναι και εντελώς πρόχειρο (το λένε επιμελώς ατημέλητο). Τρώω πρωινιάτικα κάτι απίστευτα flashback. Ποιά είμαι, που πάω, τι κάνω ?? Τέτοιες μ@λ@κίες.. Και αποφασίζω.

Αλλάζω..

Πρώτα το blog άλλαξε και μπήκε το όνομά μου. Μετά άλλαξα και φωτογραφία (Ναι ναι μόνη μου - απίστευτο επίτευγμα λέμε δεδομένου του ότι είμαι εντελώς μα εντελώς άχρηστη και μπορούν να το επιβεβαιώσουν δεκάδες άτομα). Μετά αποφάσισα να αλλάξω δουλειά (αργά αλλά σταθερά). Τεσπά. Όλα αυτά, αργά αλλά πλέον σταθερά θα τα κάνω. Κι εσείς που τόσο καιρό (Φεβρουάριος 2005 συμπεριλαμβανομένου του blogs.gr ? δεν τα πάω και καλά με τις ημερομηνίες..) είσαστε εδω θα τα βλέπετε ή μάλλον θα τα διαβάζετε.

Υ.Γ. Είναι Τρίτη και 13 που σημαίνει god damned μέρα κατά το fgb (fucking great boss) μου. Άρα, δεν κάνουμε τίποτα σοβαρό γιατί δεν ξέρουμε πως θα μας βγεί. Και εσύ ρε κορίτσι μου σήμερα βρήκες να αλλάξεις ?? Ε ΝΑΙ ΡΕ ΣΗΜΕΡΑ !!!

Βατερλώ...

Δεν την αντέχω εγώ την αγάπη...
Όχι επειδή με πνίγει... (Πού τέτοια τύχη...)
Αλλά επειδή εκείνη δεν με συμπάθησε ποτέ και πολύ κι έτσι δεν τη θυμάμαι...
Κι ό,τι δεν θυμάσαι, συνήθως το φοβάσαι.
Είναι ένα τέρας κρυμμένο στην ντουλάπα.
Ένα τέρας με κίτρινα μάτια, που το έχεις κλειδώσει για να μη σε κατασπαράξει.
Από μικρό παιδί η αγάπη ήταν το όνειρό μου – που ποτέ δεν εκπληρώθηκε.
Μόνο κάποιες φορές, μόνο για λίγο.
Ύστερα φύσαγε πάντα Θεέ μου ένας Βοριάς και τα έπαιρνε όλα, σαν να μην υπήρχε ποτέ τίποτε.
Κι έμενα πάντα να κρυώνω.
Όλη μου τη ζωή υποφέρω από κρύο, ακόμα κι όταν οι άλλοι καίγονται στον καύσωνα.
Μου λένε πως φταίει η χαμηλή μου πίεση. Εγώ ξέρω καλά τι φταίει.
Είναι κάτι πρωινά σαν κι αυτό που έχω μια γεύση μετάλλου στο στόμα, σαν να στραγγίζει δηλητήριο.
Κι είναι και κάτι βράδια που κλείνω την πόρτα μου, την κλειδώνω δυο φορές και βάζω την «προστατευτική» αλυσίδα.
Νιώθω σαν πληγωμένο αγρίμι, δεν θέλω να με πλησιάζει κανένας κι ούτε να περιμένω απολύτως τίποτα. Ούτε τηλέφωνα να χτυπήσουν, ούτε πόρτες ούτε τίποτε. Και απ' την άλλη, λιώνω μέσα μου από την προσδοκία, από την πόρτα που άνοιξε και μου θύμισε πως διψάω τόσο μα τόσο πολύ που χρειάζομαι έναν Αμαζόνιο αγάπης για να ξεδιψάσω.
Είναι απίστευτο τελικά πόσο ασφαλές είναι να μην προσδοκάς: δεν έχεις από τίποτα να διαψευτείς και αυτό από μόνο του είναι πολύ «προστατευτικό».
Ψέματα...
Τίποτα...
Ούτε αλυσίδες, ούτε “ψυχοπροφυλακτικά” μπορούν να προστατέψουν.
Ίσως γιατί το μόνο που θέλω εκεί στο βάθος που λιώνω είναι να βουλιάξω για λίγο στην τρυφερότητα και να μείνω εκεί πέρα, στην κούνια, στην ψευδαίσθησή της.
Ίσως γιατί μεγαλώνοντας δυο πράγματα μπορεί να συμβούν: ή να γίνεις πιο ανθεκτικός στον πόνο ή πιο ευάλωτος.
Νομίζω πως αυτή την εποχή μέσα μου εναλλάσσεται μια το ένα μια το άλλο.
Πού θα πάει, λέω, θα σταθεροποιηθεί κάποια στιγμή, ή προς τη μία ή προς την άλλη κατεύθυνση.
Το μόνο που ανακαλύπτω αργά και τρομακτικά είναι πως τελικά έχω τόση μα τόση αγάπη και τρυφερότητα να δώσω μέσα μου, που τρομάζω κι εγώ η ίδια από το μέγεθός τους.
Άλλη τόση, όμως, θέλω και να πάρω...
Καλύτερα να μην ήθελα τίποτα, όπως μου συνέβαινε αιώνες τώρα...
Γιατί εκεί βρίσκεται το Βατερλώ μου... Όταν ζητάω κι εγώ να πάρω...
Απλά πράγματα, τίποτα σπουδαίο, μη νομίζεις. Σεβασμό για αρχή, λίγη αγάπη γι' αργότερα.
Σκέτο Βατερλώ σου λέω...
Δεν με πάει η αγάπη.
Να σου πω την αλήθεια, θα ήθελα να ξυπνήσω αύριο το πρωί και να 'χουν πάψει όλα αυτά, να 'χουν σιωπήσει, να 'χουν τελειώσει.
Αλλά ποιος είπε πως θα μου χαριστεί κάτι σ' αυτήν τη ζωή; Αυτή δεν γνωρίζει την τακτική του marketing: αγοράζεις ένα και παίρνεις άλλο ένα δώρο!
Και ως γνωστόν, life is a bitch and then you die.
At least, I die.
Game over.

Α.Ζ.

Στον άγνωστο..

Nα'ναι πρωί, να με ξυπνάει το φώς του ήλιου που μπαίνει απο το παράθυρο και να σε ξυπνάω με ένα φιλί.. να με κοιτάς στα μάτια και να γελάς. Να μ'αγκαλιάζεις και να μου μιλάς..
Να περπατάμε στο δρόμο πιασμένοι χέρι χέρι και να'ναι Κυριακή..
Να μιλάς και να σε κοιτάω προσεκτικά κοιτώντας σε στα μάτια να κουνάω το κεφάλι καταφατικά και να μην ακούω λέξη απο όσα λές μόνο να βλέπω..
Να τρώμε μαρμελάδα φράουλα με το πρωινό μας και να πέφτει στην ακρη των χειλιών σου..
να τη σκουπίζεις και να γελάς..
Να με φωνάζεις μικρή και να σου γυρνάω την πλάτη.. δήθεν θυμωμένα ..
Να τρέχω γύρω σου σαν μελισσούλα κι εσυ να γελάς..
Να οδηγείς τη μηχανή και να τυλίγομαι πάνω σου.. να βάζω το κεφάλι μου στην πλάτη σου..
Να γελάς σαν μικρό παιδί και να σ'αγκαλιάζω.
Να κοιμόμαστε αγκαλιασμένοι και να ξυπνάω επειδή μου χαιδεύεις τα μαλλιά..
Να θέλεις και να θέλω κι εγω..
Πολλά είναι ε ??

Υ.Γ. Αργείς χαρακτηριστικά.. Ισως έρθεις ίσως και όχι ε ?

Καλημέρες !
Καλή εβδομάδα...

Μόνο αυτό..

Πάντως έχεις μια φοβερή ικανότητα να με τσακίζεις κάθε φορά που λέω πως σε πιστεύω..