Σε 2 μέρες έχω γενέθλια…

Στην ζωή μου ελάχιστες φορές, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, μου έκαναν ή έκανα πάρτι για τα γενέθλιά μου.Συνήθως πάντως δεν τα γιορτάζαμε και φανατικά.Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με την γιαγιά, τον παππού, την προγιαγιά, τον θείο (σύζυγο της αδελφής της προγιαγιάς) και την μητέρα μου (συνήθως άφαντη). Όπως καταλαβαίνετε, λοιπόν, κανείς δεν είχε και τρελά κέφια να ασχοληθεί μαζί μου. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι μεγάλωσα χωρίς αγάπη. Αυτό και μεγάλη κουβέντα είναι και δεν μπορώ να το πω για τους ανθρώπους που με μεγάλωσαν. Απλά μεγάλωσα σαν «μεγάλη» και όχι σαν παιδί. Μια μεγάλη με πολλά πολλά παιχνίδια, με ατελείωτη σειρά από Βibi- bo και Barbie αλλά με κανέναν να παίξει, να μιλήσει, να μαλώσει, να γελάσει..Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε μια όμορφη μονοκατοικία κάπου στην Αθήνα με τεράστιο κήπο μπροστά, στο πλάι και πίσω. Μπροστά είχε δυο παρτέρια με κρίνους και δεξιά σε μια γωνιά μια κίτρινη μεγάλη τριανταφυλλιά. Στον πλαινό κήπο είχε τριανταφυλλιές ροζ και κόκκινες που μύριζαν υπέροχα, μετά ο κήπος συνέχιζε με μια τεράστια λεμονιά και έφτανε πίσω. Πίσω είχε μια μεγάλη συκιά που σκέπαζε όλο τον κήπο. Κάποια στιγμή, μάλιστα, είχαμε κρεμάσει και μια κούνια εκεί..Όταν ήμουν περίπου 5 άρχισα να βγαίνω στον κήπο μόνη μου, πριν από αυτό δεν θυμάμαι και πολλά. Ο κήπος ήταν το παιχνίδι μου, οι φίλες μου, η συντροφιά μου. Καθόμουν με τις ώρες εκεί. Ονειρευόμουν και τραγουδούσα. Έβγαζα δικά μου τραγούδια. Τραγούδια θυμού και τραγούδια ευτυχίας ανάλογα με την περίσταση. Μετά δανειζόμουν την μουσική από ένα τραγούδι που είχα ακούσει μέσα στο σπίτι και τα τραγουδούσα.. Γύριζα στον κήπο σαν πεταλουδίτσα. Ένα μικρό παιδάκι που έπαιζε μόνο του. Φίλες δεν είχα.. Η συντροφιά μου ήταν τα όνειρά μου… Άγγιζα τα πέταλα από τα τριαντάφυλλα και χόρευα ανάμεσα στις τριανταφυλλιές. Ονειρευόμουν πως θα γίνω τραγουδίστρια και μάλιστα μεγάλη, μετά χορεύτρια, μετά ηθοποιός...

Μετά πήγα σχολείο. Ούτε και εκεί απέκτησα φίλες. Βλέπετε όταν εκείνες έκαναν παραδείγματος χάριν πάρτι εγώ δεν μπορούσα να πάω, όταν εκείνες πήγαιναν στις κούνιες εγώ δεν μπορούσα να πάω. Ποιος θα με πήγαινε ; η γιαγιά, ο παππούς και η μαμά που ήταν οι πιο νέοι (ας πούμε) δούλευαν όλοι. Μέχρι τα 11 μου χρόνια δεν θυμάμαι να είχα πάει στις κούνιες εκτός από μια φορά που θυμάμαι ότι πήγα με τον νονό μου (ο οποίος εξαφανίσθηκε μετά τα 6) όχι ότι το λαχταρούσα όμως.. όταν κάτι δεν το γνωρίζεις δεν σε πειράζει και τόσο πολύ που το ακούς... Άλλωστε όπως σας είπα ονειρευόμουν πολύ.. Έπειθα και εγώ τον εαυτό μου λοιπόν ότι οι κούνιες τελικά δεν ήταν και τόσο ωραίες.. πφφφ, σιγά !

Έτσι άρχισα να διαβάζω. Φανατικά όμως..

ότι έπεφτε στα χέρια μου.

Στις κούνιες πήγα πρώτη φορά στα 11. Έπαιξα με την ψυχή μου, τραγούδησα το «ένα πρωινό η Παναγιά μου» μαζί με τα άλλα κοριτσάκια της ηλικίας μου, έφαγα τα μούτρα μου, ξανασηκώθηκα και συνέχισα με περισσότερη όρεξη και φοβερή ντροπή, γέλασα με τα αστεία των άλλων κοριτσιών και τελικά έκανα φίλες.. Άρχισα να πηγαίνω στα σπίτια των κοριτσιών και έκανα το πρώτο μου πάρτι γενεθλίων.

(Αν θυμάμαι καλά ήταν και το μοναδικό γιατί η γιαγιά έγινε έξαλλη που το σπίτι έγινε … τώρα πώς να το περιγράψω αυτό.. σαν παιδική χαρά..!).

Άρχισα να ονειρεύομαι λιγότερο, να μιλάω περισσότερο, να γελάω περισσότερο και να κλαίω περισσότερο.. Άρχισα να διεκδικώ πράγματα που δικαιωματικά μου άνηκαν, όπως ας πούμε να ντυθώ με αποκριάτικη στολή και να πάω σε πάρτι (όχι δεν έχω εμμονή με τα πάρτι !!) ή να πηγαίνω στην πλατεία. Βέβαια με συνοδεία πάντοτε την προγιαγιά. Βλέπετε ο πατέρας μου είχε την φαεινή ιδέα να στείλει ένα γράμμα στην μητέρα μου στα 7 μου και να της λέει πως θα έρθει από το εξωτερικό και θα με κλέψει.. Ε αυτό το γράμμα εγώ το πλήρωνα 18 χρόνια ! Ούτε στο μπάνιο που λέει ο λόγος δεν μπορούσα να πάω μόνη μου. Ακόμη και στο Λύκειο με συνόδευε η προγιαγιά μέχρι την πόρτα.Τέλος πάντων.. Ξέφυγα από το θέμα. Τα γενέθλια είναι το θέμα μου. (το παθαίνω αυτό πηδάω από το ένα θέμα στο άλλο !)

Τα γενέθλια λοιπόν, ποτέ δεν ήταν μεγάλη γιορτή για μένα. Δεν είμαι συνηθισμένη σε τούρτες, κεράκια και όλα αυτά τα ωραία. Μάλλον αισθάνομαι άσχημα όταν μου φέρνουν τούρτα έκπληξη και κεράκια. Δεν μπορώ να αντιδράσω όπως θέλω. Συνήθως συγκινούμαι απίστευτα, αισθάνομαι τρομερή υποχρέωση και φυσικά ανταποδίδω στο τριπλό.. Παιδικές ανασφάλειες ; Παιδικά «τραύματα» ; Παιδικά απωθημένα ; Ποιος ξέρει…Φέτος, λοιπόν, τα γενέθλιά μου θα ήθελα να μην τα γιορτάσω όπως συνήθως.

Θα ήθελα να μην σβήσω τα κεράκια μιας τούρτας που νιώθω ότι δεν μου ανήκει.

Θα ήθελα να τα ζήσω απλά. Και να μπορέσω να σκεφτώ και να νοσταλγήσω.

Να νοσταλγήσω το σπίτι που μεγάλωσα που πια δεν υπάρχει και που στην θέση του έχει ξεφυτρώσει μια βιοτεχνία, τις τριανταφυλλιές του κήπου που έπαιζα μικρή.Θα ήθελα να κλείσω τα μάτια και να μου έρθει στην μύτη η μυρωδιά από τα «δικά μου» τριαντάφυλλα. Ποτέ κανένα τριαντάφυλλο δεν μύριζε όπως τα «δικά μου».

Θα ήθελα να σκεφτώ αυτά και αυτούς που έφυγαν και δεν θα γυρίσουν πίσω ποτέ. Μόνη μου. Για να έχω εικόνα, μυρωδιά και αφή.

Να μπορέσω για μια φορά να ξαναζήσω σαν ένα όνειρο πράγματα όμορφα, παιδικά μου, γλυκές και πικρές αναμνήσεις.Για να ξανασκεφτώ ποια είμαι, από πού ήρθα και τι έκανα μέχρι τώρα..Για να μπορώ να προχωρώ και παρακάτω. Να σκέφτομαι, να ανασαίνω, να καβαλάω ένα σύννεφο και να τρέχω με μεγάλα γκάζια σε μια ζωή που πάλεψα και κουράστηκα πολύ να την αποκτήσω και ανήκει σε μένα και μόνο σε μένα..