Σ' ακολουθώ, σαν φως αχνό
μέσα στην καταιγίδα,
ζω στο βυθό
μα σ' έχω για πυξίδα
Πριν να χαθώ μες στο κενό
σαν αστραπή σε είδα,
γλυκιά ηχώ
να σπας την αλυσίδα.
Μέχρι κάποια Κυριακή του Οκτώβρη δεν είχα καταλάβει για ποιό λόγο μ'αρέσει τόσο να περπατάω στη βροχή.. Μετά όλα σαν να ξεκαθάρισαν μέσα μου. Βρήκα τον λόγο, την ουσία, την αφορμή, όλα τα βρήκα κι ήσουν εσύ..
Μα το κορμί είν' αφορμή σε μια πορεία
και η σοφία το τέρμα της
Τρίζουν αρμοί σαν οδυρμοί και απλώνει η νύχτα
σεντόνια δίχτυα, το δέρμα της.
Το κορμί ειναι αφορμή σε μια πορεία, αφορμή ακούς.. Ο Λειβαδίτης λέει "Μια δειλή πράξη σου σε κάνει να πεθαίνεις μεσα στους άλλους, με μια συγνώμη αργοπορημένη πεθαίνουν οι άλλοι μέσα σου. Λίγη περισσότερη σιωπή μπορεί να σκοτώσει το ίδιο αλάνθαστα όπως και μια λέξη". Straight in my heart.
Σαν να γυρνώ σ' ότι αγαπώ
όμως αυτό δε φτάνει,
σε προσπερνώ
μα σ' έχω για λιμάνι
Κρατώ κρυφό ό,τι μισώ
σ' ένα πυκνό σκοτάδι,
πανί λευκό
κρατάω για σημάδι.
Δίνεις και δε φτανει, δίνεσαι και πάλι δε φτανει. Καλά που έρχεται χειμώνας επιτέλους και θα δικαιολογήσει την παγωνιά μέσα.. Ευτυχώς. Καμια φορά χρειάζεται λίγη αυταπάτη. Μόνο λίγη. Τόση ώστε να σε βοηθήσει να σηκωθείς όρθιος και να περπατήσεις.. Τόσο λίγη. Και χρειάζεται να ανάβεις και το φως κι ας εχεις κεριά αναμμένα παντού. Αναψέ το λίγο. Τοσο ωστε να μην συνηθίσουν τα "ματια" στο σκοταδι. Να ερθει χειμώνας ναι. Να ντυθούμε με τα χοντρά μας ρούχα. Εκείνα που προστατεύουν τις καρδιές απο τα βέλη. Κι αυτό το χειμώνα μου το υπόσχομαι. Θα φοράω πουλόβερ πάνω στο πουλόβερ πάνω στο πουλόβερ και μπουφάν, χοντρό.. δερμάτινο. Αδιαπέραστο..
Σκόρπιες σκέψεις, σκόρπιες λέξεις..
