Άκου

Άκου..Γιατί καμιά φορά η ψυχή μιλάει, μιλάει δυνατά και καθαρά. Και εμείς οφείλουμε να την ακούμε. Να της δίνουμε την πρέπουσα προσοχή. Όχι από φόβο μην μας εγκαταλείψει μα έτσι, για να ξέρουμε. Καμια φορά από απλή περιέργεια, καμιά φορά από ανάγκη. Εγώ την μοναξιά μου την βιώνω. Την ζω μέσα σε κόσμο. Την έχω ανάγκη. Μόνο με την ησυχία ακούω την ψυχή μου.. Μόνο τότε ακούω τι θέλει να μου πει η ψυχή μου και καμιά φορά της απαντώ.. όχι πάντα μα καμιά φορά.. Δεν συμφωνώ πάντα μ’αυτά που λέει μα κι εκείνη δεν συμφωνεί πάντα μ’αυτά που κάνω.. Την καημένη την έχω γεμίσει σημαδάκια.. άθελά μου μα το’κανα.. Καμιά φορά το να είσαι ονειροπόλος αποδεικνύεται μεγάλη ζημιά. Γιατί ? Γιατί εκεί που πιστεύεις σε κάτι, εκεί που προσδοκάς το ρόζ, σου πετάνε ένα γκρί και σου λένε βολέψου !! Και άντε τώρα εσύ να αρχίσεις να το βάφεις ροζ το γκρί.. Αν είσαι βολικός καλά ! Αγοράζεις πινέλα, κουτιά άσπρο και κόκκινο και ξεκινάς.. Πρώτα βάφεις μόνο άσπρο, για να φύγει το σκούρο γκρί. Αφού όλα είναι άσπρα κάνεις την μίξη του κόκκινου και του άσπρου στο κουτί και φτιάχνεις το ροζ που θέλεις και μετά βάφεις εκείνο το άσπρο ροζ.. Αν δεν είσαι βολικός ? Αστο καλύτερα.. Μένεις με το γκρί. Με τον καιρό το γκρί μπαίνει στην ψυχή σου. Σε βάφει ολόκληρο. Και γίνεσαι ένας γκρίζος άνθρωπος..Γκρίζος άνθρωπος σε μια γκρίζα πόλη με γκρίζα ζωή..Αντε το πολύ πολύ να γίνεις λίγο ολιγώτερο γκρίζος μα πάλι γκρί δεν είσαι ? Γι’αυτό οι βολικοί άνθρωποι είναι πάντα πιο κερδισμένοι..Το να κάνεις το γκρί ροζ θέλει δουλειά μα δεν είναι αδύνατον…



Είναι μερικές φορές που όλος ο κόσμος γίνεται ένα πολύχρωμο αερόστατο. Πετάει ψηλά και εγώ το παρατηρώ από κάτω, μετά κατεβαίνει και με παίρνει και μένα μαζί. Είμαι μέσα. Αγγίζω τα χρώματα. Είναι δικό μου, ολότελα δικό μου, αποκλειστικό μου. Να το κοιτάω, να το πιάνω, να το οδηγώ. Αιωρούμαι. Αφήνω τον άνεμο να το οδηγεί το αερόστατό μου όπου θέλει και εκείνος, για να μου κάνει το χατήρι με πηγαίνει μακριά. Πετάμε πάνω από πράσινες κοιλάδες, γαλάζια νερά, πόλεις, δρόμους, χωριά.. βλέπω τον κόσμο από εκεί ψηλά σαν μυρμηγκάκια. Στις θάλασσες χαμηλώνει, δελφίνια κολυμπούν δίπλα μου, ανεβαίνουν στην επιφάνεια σκορπούν άσπρους αφρούς και ξανακατεβαίνουν βαθιά.. Τίποτα δεν έχει σημασία μόνο το ταξίδι.. "


Πάει χρόνος που γράφτηκε..