Tελευταίο ποστ του μήνα..

Είμαι...

Είμαι απ'αυτούς που..

Μιλάνε πολύ και δυνατά, (πονοκέφαλος δηλαδή),

αγαπούν πολύ και δεν έχουν στο λεξιλόγιό τους το λίγο,

δεν φοβούνται τη μοναξιά μα την απολαμβάνουν,

δεν ειναι κάτι ιδιαίτερο στην εμφάνιση,

ενθουσιάζονται εύκολα και κάνουν τρελλές χαρές,

έχουν λίγους φίλους διαλεγμένους και μπορούν να κάνουν τα πάντα γι'αυτούς,

δεν λένε ψέμματα παρά μόνο αν υπάρχει ανάγκη,

αποζητούν το χάδι και την αγκαλιά όχι απο ανασφάλεια μα απο ανάγκη,

δίνουν το χάδι και την αγκαλιά απλόχερα σε όποιον το ζητήσει,

που είναι απίστευτα υπερήφανοι,

που δεν ζηλεύουν ποτέ και χαίρονται με την χαρά των άλλων,

που αντιδρούν σαν μικρά παιδιά με την πρώτη ευκαιρία,

που λατρεύουν τα χρώματα μα δεν τα φορούν ποτέ,

που δεν ντρέπονται να πουν "δεν ξέρω" και "συγγνώμη",

που χαμογελούν πολύ και εύκολα όταν ειναι ευτυχισμένοι,

που όταν τους δοθεί η ευκαιρία χαίρονται την κάθε στιγμή που τους δίνεται,

που μοιράζονται ότι έχουν και δεν έχουν με όποιον το ζητήσει,

που συγχωρούν πολύ πολύ εύκολα (και τις περισσότερες φορές τους βγαίνει σε κακό),

που δίνουν όχι μόνο 2η ευκαιρία μα και 3η και 4η,

που πείθουν τον εαυτό τους πως δεν έχουν ανάγκη κανέναν για να τα φέρουν βόλτα και πολύ συχνά τα καταφέρνουν,

που δεν είναι πολύ τακτικοί μα ξέρουν που είναι κάθε πράγμα,

που πιστεύουν πως το ποτήρι είναι μισογεμάτο και σχεδόν ποτέ μισοάδειο,

που παθιάζονται με ότι κάνουν,

που όταν αγαπούν τους αρέσει να το φωνάζουν,

που ακούν τους στίχους των τραγουδιών και τα αφιερώνουν κρυφά σ'αυτούς που αγαπούν,

που πιστεύουν στην δύναμη του ανθρώπου να κάνει τα πάντα,

που ζουν με τα πολλά μα και με τα λίγα με την ίδια ευκολία,

που κυκλοφορούν με τη φωτογραφική μηχανή στην τσάντα για να μην τους φεύγει καμία εικόνα,

που θυμούνται μόνο όσα δεν τους πονάνε (τα άλλα τα ξεθάβουν σε ειδικές περιπτώσεις),

που ειναι φύσει αισιόδοξοι,

που απογοητεύονται εύκολα,

που κλαίνε εύκολα και πολύ,

που χορεύουν μόνοι όταν ακούσουν το τραγούδι που τους αρέσει ή το τραγουδούν δυνατά χωρίς να τους νοιάζει αν ακουστούν,

που μπορούν μόνοι να πιούν καφέ ή να φάνε χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα,

που όταν η ζωή τους γεμίζει γκρί παίρνουν έναν κουβά ροζ ή κόκκινο και τον πετάνε επάνω με δύναμη,

που αντιμετωπίζουν σχεδόν τα πάντα (ή που έτσι νομίζουν),

που έχουν όνειρα απραγματοποίητα μα αυτό δεν τους σταματάει απο το να κάνουν κι άλλα,

που έχουν ανοιχτές τις πόρτες για όλο τον κόσμο και τα παράθυρα να μπαίνει το φώς,


Και επανέρχομαι στο πρώτο... που μιλάνε πολύ.. έπρεπε να συμπληρώσω πως όταν πάρω φόρα δεν σταματάω εύκολα..



Υ.Γ. Φωτογραφία απο το flickr, χρήστης finvara