Η ζωή..

Συνήθως τα μεγάλα ψέματα αρχίζουμε να τ'ακούμε λίγο μετά που πατάμε το πόδι μας στον κόσμο. Όταν ήμουν μικρή άκουσα απο κάποιον να λέει πως "η ζωή είναι ένα παιχνίδι". Με την ψευδαίσθηση του ότι η ζωή είναι παιχνίδι με έπιασε τρελλή χαρά. Μετά άκουσα πως "η ζωή είναι ένα ταξίδι". Ενθουσιάστηκα και πάλι. Αφού η ζωή θα ήταν ένα ταξίδι τότε θα ήταν συνεχόμενες διακοπές. Λίγο μετά έμαθα και εγώ όπως όλοι στο σχολείο τον ορισμό της μεταφοράς και του συμβολισμού. Μετά, στην εφηβεία μου ερωτεύτηκα και ένιωσα πως η ζωή είναι κάποιος άλλος άνθρωπος. Πάει κι'αυτό πέρασε.

Στην πορεία της ζωής μου διαμόρφωσα την δική μου προσωπική άποψη περί του ορισμού της ζωής : Η ζωή είναι πράγματι ένα ταξίδι. Άλλοι ταξιδεύουν μόνοι, άλλοι ταξιδεύουν με παρέα. Άλλοι ταξιδεύουν γεμάτοι βαλίτσες και άλλοι με ένα μικρό σακβουαγιάζ που χωράει μόνο τα απαραίτητα. Άλλοι ταξιδεύουν με την χαρά του ταξιδιού και άλλοι σαν να μην ήθελαν να το πάνε αυτό το ταξίδι. Με κατεβασμένα μούτρα.

Στο ταξίδι μου, το δικό μου ταξίδι, κουβαλάω ένα νεσεσεράκι με τα απαραίτητα, ένα τετράδιο και έναν μαρκαδόρο κόκκινο. Για να γράφω τις αναμνήσεις μου. Να χρωματίζω το ταξίδι μου κόκκινο. Α και έναν ανεξίτηλο μαρκαδόρο (κόκκινος κι'αυτός) για να αφήνω και ένα σημαδάκι απο εκεί που περνάω. Έτσι θα ξέρουν ότι πέρασα. Έχω τον χάρτη και την πυξίδα μου μαζί γιατί δεν μπορώ να εμπιστευτώ τις πατημασιές στην άμμο για να ξαναγυρίσω. Αυτά είναι τα εφόδιά μου. Δεν ταξιδεύω μόνη, αλλά ούτε και με παρέα. Τώρα θα μου πείτε πως γίνεται αυτό ? Ε γίνεται ! Όπου βρω θάλασσα βουτάω μέσα χωρίς να προσέχω τους αχινούς και τις τσούχτρες. Έτσι για την χαρά του νερού.Τις περισσότερες φορές, βέβαια, ή το νερό είναι παγωμένο, ή αχινό πατάω, ή τσούχτρα με τσιμπάει ή ακόμη χειρότερα βρίσκεται ένας βλάκας και μου κάνει πατητή. Παρόλα αυτά εγώ δεν το βάζω κάτω. Βουτάω και όπου με βγάλει....
Και έτσι θα συνεχίσω... ελπίζω !


Αυτό το ποστ γράφτηκε 14 Απριλίου του 2006. Σήμερα είναι η μέρα του πάλι..