Δευτέρα, Ιουνίου 25, 2007

Θέλω να βαρεθώ.

Θέλω να βαρεθώ. Να κάτσω κάπου και να σηκωθώ μετά απο ... δυο μέρες να σου πω ? Να περνάνε οι ώρες αργά κι εγώ να βαριέμαι. να βαριέμαι φριχτά. ααα και να υπάρχει κάποιος να μου φέρνει φαγητό, ποτά, αναψυκτικά και διάφορα άλλα μπινελίκια όταν το ζητάω. Αλλά ΟΤΑΝ το ζητάω. Όχι μισή ώρα μετά (εεε δεν μπορώ ρε παιδί μου μου φεύγει. Η φέρτο τώρα ή ποτέ. Μετά μισή ώρα τι σκατά να το κάνω !). Επίσης, θέλω να διαβάσω μέχρι τελικής πτώσεως ότι, μα ότι, κυκλοφορεί στο δίπλα τραπεζάκι (ακόμη και το μενού της πιτσαρίας μη σου πω !), να δω ακατάπαυστα τηλεόραση μέχρι να χαζέψω εντελώς (να λείπουν τα χαζή εισαι και τώρα νταξι ? σε ακούωω), να κοιμηθώ όσες ώρες γουστάρω και, επίσης, βασικό να μην υπάρχει τηλέφωνο. Γιατί όπου υπάρχει τηλέφωνο υπάρχει και γραφείο (μα είναι σ/κ ? ναι καλά !).
Μετά απο όλη αυτή την κραιπάλη, να σηκωθώ (ο καναπές έχει το αποτύπωμα του σώματός μου ? ναι ??) να κάνω ένα μπάνιο 1 ώρα, να μου φτιάξουν τα μαλλιά (σιγά που θα τα φτιάχνω μόνη μέσα στη ζέστη) και να πάω βόλτα. όσο γουστάρω, όπου γουστάρω μέχρι ότι ώρα γουσταρω.. Να φάω, να πιω να ξενυχτήσω, να γελάσω, να περάσω καλά.
Έτσι θα ισιώσω γιατί τώρα είμαι ένα με το πάτωμα να πώ ? το μαύρο μου το χάλι να πω ? άσταναπανστοδιάλο να πω ?
Ουφ, τι κούραση, τι ζέστη. φακφακφακ..
Τι ? Το λένε και παράκρουση αυτό που έχω πάθει ? εεε ρε και που να σφίξουν και οι ζέστες.

Θέλω να βαρεθώ ΤΩΡΑ. !!

Πέμπτη, Ιουνίου 21, 2007

Σικ, sick, sick..


Άστο αγάπη μου.. αφού σου έχω πει το πιο εξτριμ σπορ που μπορείς να κάνεις είναι το τάβλι (κι αυτό όχι σε δωμάτιο με κλιματισμό ή δίπλα σε παράθυρο ή εκεί που χτυπάει το ρεύμα)... Τι τις ήθελες τις ρακέτες ε ?.


Τετάρτη, Ιουνίου 20, 2007

Σκόρπιες σκέψεις ξανάμανά.

Μπερδεμένες σκέψεις, μπερδεμένα ακούσματα, μπερδεμένα συναισθήματα, λέξεις που δεν εννοείς, άλλες που δεν λές αλλά τις εννοείς πιο πολύ απο το πολύ.. Πιο κοντά, πιο μακρυά, πιο πολύ και πιο λίγο. Όλα εγώ, όλα εδώ..
Καμιά φορά σκέφτομαι να'μουν αλλού, να'ταν αλλιώς. Πως είναι άδικο ότι συμβαίνει. Μετά παίρνω μια βαθιά ανάσα και σκέφτομαι πως αυτό το λένε ζωή. Κάπου διάβασα μη γράφεις τη ζωή με ΗΤΤΑ. Τίτλος απο ένα μυθιστόρημα ειναι νομίζω. Σωστό.
Θέλω να ξαπλώσω στο χορτάρι σήμερα το βράδυ και να γεμίσουν τα μάτια μου ουρανό. Να μπουκώσω αστέρια. Και ησυχία. Πολύ ησυχία. Μόνη. Να ανασάνω. Η μια βόλτα στη θάλασσα. Να πάψω να προσπαθώ λιγάκι. Μόνο λίγο. Να μπορώ να μην με νοιάζει.
3,2,1, πάμε ξανά. χάπι για το στομάχι, χάπι για τον πονοκέφαλο.. Ζωή το λένε ξέρω. Μα θα ήθελα να μη γράφεται με ΗΤΤΑ η δική μου.
Κακές σκέψεις κακής διάθεσης, απογευματινές.. με τη δύση του ηλίου στο φόρτε της. τον ουρανό να έχει δέκα χρώματα και να μπαίνουν απο το παράθυρό μου. ξανά και ξανά και ξανά.
Να φύγω, να ζήσω σε μια βραδυά χίλιες και μια νύχτες. Αυτό..

Δευτέρα, Ιουνίου 18, 2007

Γνήσια Απορία..

Το Σαββατοκύριακο ήμουνα καλεσμένη στη Νέα Μάκρη σε ένα φιλικό σπίτι. Είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος φίλοι των παιδιών που μας είχαν καλέσει.
Μεταξύ των φίλων λοιπόν υπήρχαν και δυο κοπέλες οι οποίες δεν είχαν αυτοκίνητο και έτσι χθες βράδυ που επιστρέφαμε μας παρακάλεσαν να τις πάρουμε μαζί.
Γυρίσαμε όχι απο αττική οδό, λόγω της κίνησης που υποθέταμε ότι θα είχε χθες, αλλά απο τον δρόμο που περνάει απο το βουνό και βγαίνει στην Πεντέλη.
Η αλήθεια είναι πως είμαστε σχετικά λιγόλογοι κατά την διαδρομή (λίγο το φαι που είχαμε κάνει, λίγο κρασί λίγο θάλασσα και τ'αγόρι μου κ.λ.π.).
Κάποια στιγμή λοιπόν και ενώ έχουμε φτάσει στην Παλαιά Πεντέλη συζητούσα με το έτερο ήμισυ για τα πολύ ωραία σπίτια της περιοχής. Γυρίζει λοιπόν και μου λέει (το έτερο ήμισυ) "λογικό είναι εδώ είναι απο παλιά τζάκια" όπου η εκπάγλου καλλονής ξανθιά του πίσω καθίσματος (είχα ξεχάσει να σας το πω αυτό, ξανθιά με το μίνι μέχρι το φρύδι, φυσική παρακαλώ) η οποία δεν είχε ανοίξει το στόμα της ξανά, πετάγεται και λέει "τι λέτε ρε παιδιά τι παλιά τζάκια ? εδω όλα καινούργια είναι τα σπίτια παλιά τζάκια θα έχουν ? ".
Μείναμε λίγο άφωνοι με την απορία ομολογώ. Δεν της απαντήσαμε (καθόλου ευγενικό το ξέρω αλλα προσπάθησε εσύ να μη γελάσεις και να απαντήσεις σ'αυτή την ερώτηση - επίπληξη) και ευτυχώς 10 λεπτά μετά την κατεβάσαμε στο σπίτι της και γελάσαμε με την ησυχία μας !
Καλή σας εβδομάδα ::))

Πέμπτη, Ιουνίου 14, 2007

Αγαπημένο..




Κοντά στα κύμματα θα χτίσω το παλάτι μου

θα βάλω πόρτες μ'αλυσίδες και παγώνια

και μες στη θάλασσα θα ρίξω το κρεββάτι μου

γιατί κι οι έρωτες μου φάγανε τα χρόνια



Να κοιμηθώ στο πάτωμα

να κλείσω και τα μάτια

γιατί υπάρχουν κι άτομα

που γίνονται κομμάτια..


Ξυπνάω μεσάνυχτα κι ανοίγω το παράθυρο

κι αυτό που κάνω ποιός σου το'πε αδυναμία

που λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο

και βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία..



Απο τα πιο αγαπημένα μου.. σημερα το ακούω μαζί σας..
Καληνύχτες..

Δευτέρα, Ιουνίου 11, 2007

Καλημέρα

Μετράμε μέρες για τις διακοπές ??
Άντε πάμε..
50 μείνανε ..

Πέμπτη, Ιουνίου 07, 2007

Τετάρτη, Ιουνίου 06, 2007

Έλεος..

Κοντά στο σπίτι μου υπάρχει μια εκκλησία. Περνάω μπροστά της όταν θέλω να πάω να ψωνίσω. Óπως χθες το απόγευμα.
Δεν θα περιγράψω εκτενέστερα την αηδία που έζησα χθές το απόγευμα, θα σας μεταφέρω ενα διάλογο που άκουσα περνώντας απ'έξω απο δυο παιδιά 20 - 23 ετών.
-Ρε μαλάκα και εσυ εδώ;
-Αστα ρε μαλάκα παω να ανάψω κανα κερι μπας και σταυρώσω καμια γκόμενα !

Τα σχόλια δικά σας...


Y.Γ. Σχόλιο δικό μου : τις "γκομενες" τις σταυρώνετε καθημερινα με την συμπεριφορά σας. Με το υπέρτατο Εγώ σας. Αντι να την σταυρώσεις για εξίσωσέ την πλαι σου και μην κοιτας μονο πως θα την ρίξεις στο κρεββάτι. Ξεκινα απο εκεί, ίσως είναι μια καλή αρχή.

Δευτέρα, Ιουνίου 04, 2007

Δευτέρα..

Τσαγκαροδευτέρα..
Γαμοδευτέρα..
Παλιοδευτέρα..
και όλα τα άσχημα με το δευτέρα...

Γαμώτο !

Και η εβδομάδα προβλέπεται δύσκολη ::(((

Y.Γ. Και είμαι ήδη κουρασμένη.

Παρασκευή, Ιουνίου 01, 2007

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ..


«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)
«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...» (Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)
Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.
Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.
Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο.
Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.
«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)
Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ: «Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»
Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:
* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
*ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
*ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
*ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
*ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
*ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
*ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
*ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων (Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ